Lange afstanden historische wegen
Door: DeSpaansjes
Blijf op de hoogte en volg Familie
22 Juli 2010 | Verenigde Staten, Washington, D. C.
Dag 5 en 6 beginnen eerst met het feliciteren van (O)ma Koloniaal. Zij werd nl de 19e 65 jaar jong. Ma alsnog gefeliciteerd........
Wij begonnen aan een dag vol mijlen. Het is echt wennen aan de afstanden, maar vooral de rust die hier op de wegen heerst. In de buurt van LA een heleboel rijstroken naast elkaar, maar dat veranderde snel in enkelbaans snelwegen.
We kozen bewust voor de historische route 66, bekend van vele films.
Veel historie van de oudtse weg die Oost en West met elkaar verbonden zijn bewaard gebleven. Op sommige plekken ook het wegdek.
Via de route 66 komen we in een echt western stadje uit. Dit gehucht staat hier bekend als Oatman. Een echte aanrader. De ezels lopen en schijten hier gewoon los op straat. Elkaar achterna rennend en proberen de oudtste beweging van de aarde te maken.
We snuiven de oudheid op en worden getrakteerd op een real gunfight. Twee outlaws namen het tegen elkaar op. Gelukkig bleef het zonder gewonden. We drinken in de plaatselijke Saloon, voormalig hotel een colaatje. De fooi wordt hier traditioneel aan de muur gespijkerd. De hele zaak hangt vol met 1 dollar biljetten, vastgenageld aan alles waar een spijker in kan.
Hierna zijn we weer via de route 66 doorgereden naar de Grand Canyon. En deze is Grand.
De volgende dag vroeg op om bij de Mac opgehaald te worden voor een Jeep/wandel safari. Onze chauffeur en gids genaamd Mike bracht ons naar de bossen rond de Grand Canyon. Zonder zijn uitleg hadden we veel zaken nooit te weten gekomen. Hij stopte bij een oude kopermijn. De kleur van het koper (groen) is goed te zien in het gesteente. Overigens is veel van de historie in die omgeving verloren gegaan.
Goed om te weten dat de bessen waar Gin van gemaakt wordt uit deze streek komen.
In deze omgeving wonen en leven nog veel indianen.
De Grand Canyon zelf is overweldigend en niet te beschrijven. Niet voor niets één van de wereldwonderen. Mike vertelde ons het ontstaan van de Grand Canyon. Wie dacht dat water de oorzaak was van dit gebergte heeft het mis. Wind en zand waren de grootste oorzaken van dit natuurverschijnsel. De Colorado rivier die daar dwars doorheen stroomt zorgde ervoor dat de wanden van de Canyon als het ware omhoog gestuwd werden.
Hier zijn miljoenen jaren voor nodig geweest. (It's amazing........)
Nadat de gids ons had teruggebracht, het wasd toen nog een graadje of 40, zijn wij zelf nog doorgereden naar het uitkijkpunt Dessert View. Het weer sloeg om en toen wij uitstapten was het buiten nog maar 16 graden. Oeps airco overbodig....
Wel ook hier weer genoten van het uitzicht.
Om toch maar weer verder te rijden naar Kayenta.
Een tijdrit door Amerikaans gebied over bergen van de hoogste categorie, maar het wordt steeds gekker.
Dan kom je in je hotel en heb je honger. Je zit midden in het indianen reservaat dus wil je dat ook ontdekken. Dan staat daar een blauw gekleurd gebouw met een ronde vorm. Op het bord prijkt de naam: The Blue Coffee Pot.... O ja lekker Indiaans zeg, maar lekker eten en voor weinig dus heel aantrekkelijk voor Nederlanders.
Dit restaurant is in handen van echte Navajo Indianen.
Teruglopend naar het hotel werden wij begeleid door een roedel zwerfhonden. Tenminste 2 dames uit ons gezelschap die het niet zo op hebben met deze beestjes. De honden hebben ons veilig naar de overkant gebracht......maar bleven helaas om ons heen hangen.
De koude suopermarkt durfden de honden niet in en dropen af.
O ja Peter en Francis hebben hun luie lichamen getraind in het zwembad. Baantjes getrokken van 2 meter en de fitness toestellen bewogen (heel even maar). Francis zat nog zo vol energie dat zij spontaan een paar keer uit haar bed viel.
He he eindelijk een ochtendje uitslapen. Het is voor ons echt wennen om uit ene koffer te leven. Voor ons gevoel pakken we elke dag in.
Ik moet er ff bijzetten uitslapen tot 9 uur anders lijkt het te erg......
Goed vanmorgen dan maar wat later op stap voor een ritje naar Winnetou land.
Monument Valley stond op het programma om ook daar weer een wereldwonder te bezoeken.
In Monument Valley stond een rit de 17 miles drive op de planning. In het echt noemen de Indianen dit de Valley Drive. Langs deze weg staan verschillende bezienswaardigheden maar vooral ook Indianen die daar hun handel verkopen. Veel zelf gemaakte sieraden... je raadt het al we hebben dames bij ons.
Het wordt aanbevolen deze rit te doen onder begeleiding van een gids en in een Jeep of 4-weel drive.
Het traject staat omschreven als Dirt en off Road.
Na enkele meters met onze luze touringcar begrepen wij waarom.
De verkeersdrempels in Nederland zijn niks vergeleken bij deze gaten en bulten.
O we zijn even alles kwijt wat er in Nederland gebeurt, maar is Emiel Eurlings nog steeds van verkeer ? laat hem hier een blik werpen en alles is opgelost.
Hoe lang kunnen 17 mijlen duren...? nee geen lastige vraag maar gerust een halve dag met onze welbekende kodak en koop momenten.
Sommige mensen zien in de rotsformaties die hier door natuurgeweld zijn onstaan kamelen en olifanten.......... cht schitterend.
O ja de kodak momenten laten even op zich wachten want up-loaden duurt ongeveer een dag per foto... we zijn een ongeduldig volkje.
Na deze tour waarbij het rode stof tot in alle vezels van onze kleren zijn doorgedrongen, de schokbrekers tot op het bot zijn getart en het bloed tot pudding is geschaked, zijn we doorgerede naar Lake Powell. Op de kaart lijkt alles zo dicht bij, maar in werkelijkheid ligt het toch verder weg. Hup weer een rit van een paar uur. Country muziekje op en karren maar. (lekker hoor zo'n sloep met automaat en kroescontrol.
In Page hebben we lekker gegeten en het is nu echt tijd om naar bed te gaan.
Het is weer een verslag (boekwerk) van een paar dagen, dus het duurt weer even voordat een aanvulling volgt.
Het gaat goed met ons en we genieten iedere dag en elk moment....
De groetjes uit The States.
Wij begonnen aan een dag vol mijlen. Het is echt wennen aan de afstanden, maar vooral de rust die hier op de wegen heerst. In de buurt van LA een heleboel rijstroken naast elkaar, maar dat veranderde snel in enkelbaans snelwegen.
We kozen bewust voor de historische route 66, bekend van vele films.
Veel historie van de oudtse weg die Oost en West met elkaar verbonden zijn bewaard gebleven. Op sommige plekken ook het wegdek.
Via de route 66 komen we in een echt western stadje uit. Dit gehucht staat hier bekend als Oatman. Een echte aanrader. De ezels lopen en schijten hier gewoon los op straat. Elkaar achterna rennend en proberen de oudtste beweging van de aarde te maken.
We snuiven de oudheid op en worden getrakteerd op een real gunfight. Twee outlaws namen het tegen elkaar op. Gelukkig bleef het zonder gewonden. We drinken in de plaatselijke Saloon, voormalig hotel een colaatje. De fooi wordt hier traditioneel aan de muur gespijkerd. De hele zaak hangt vol met 1 dollar biljetten, vastgenageld aan alles waar een spijker in kan.
Hierna zijn we weer via de route 66 doorgereden naar de Grand Canyon. En deze is Grand.
De volgende dag vroeg op om bij de Mac opgehaald te worden voor een Jeep/wandel safari. Onze chauffeur en gids genaamd Mike bracht ons naar de bossen rond de Grand Canyon. Zonder zijn uitleg hadden we veel zaken nooit te weten gekomen. Hij stopte bij een oude kopermijn. De kleur van het koper (groen) is goed te zien in het gesteente. Overigens is veel van de historie in die omgeving verloren gegaan.
Goed om te weten dat de bessen waar Gin van gemaakt wordt uit deze streek komen.
In deze omgeving wonen en leven nog veel indianen.
De Grand Canyon zelf is overweldigend en niet te beschrijven. Niet voor niets één van de wereldwonderen. Mike vertelde ons het ontstaan van de Grand Canyon. Wie dacht dat water de oorzaak was van dit gebergte heeft het mis. Wind en zand waren de grootste oorzaken van dit natuurverschijnsel. De Colorado rivier die daar dwars doorheen stroomt zorgde ervoor dat de wanden van de Canyon als het ware omhoog gestuwd werden.
Hier zijn miljoenen jaren voor nodig geweest. (It's amazing........)
Nadat de gids ons had teruggebracht, het wasd toen nog een graadje of 40, zijn wij zelf nog doorgereden naar het uitkijkpunt Dessert View. Het weer sloeg om en toen wij uitstapten was het buiten nog maar 16 graden. Oeps airco overbodig....
Wel ook hier weer genoten van het uitzicht.
Om toch maar weer verder te rijden naar Kayenta.
Een tijdrit door Amerikaans gebied over bergen van de hoogste categorie, maar het wordt steeds gekker.
Dan kom je in je hotel en heb je honger. Je zit midden in het indianen reservaat dus wil je dat ook ontdekken. Dan staat daar een blauw gekleurd gebouw met een ronde vorm. Op het bord prijkt de naam: The Blue Coffee Pot.... O ja lekker Indiaans zeg, maar lekker eten en voor weinig dus heel aantrekkelijk voor Nederlanders.
Dit restaurant is in handen van echte Navajo Indianen.
Teruglopend naar het hotel werden wij begeleid door een roedel zwerfhonden. Tenminste 2 dames uit ons gezelschap die het niet zo op hebben met deze beestjes. De honden hebben ons veilig naar de overkant gebracht......maar bleven helaas om ons heen hangen.
De koude suopermarkt durfden de honden niet in en dropen af.
O ja Peter en Francis hebben hun luie lichamen getraind in het zwembad. Baantjes getrokken van 2 meter en de fitness toestellen bewogen (heel even maar). Francis zat nog zo vol energie dat zij spontaan een paar keer uit haar bed viel.
He he eindelijk een ochtendje uitslapen. Het is voor ons echt wennen om uit ene koffer te leven. Voor ons gevoel pakken we elke dag in.
Ik moet er ff bijzetten uitslapen tot 9 uur anders lijkt het te erg......
Goed vanmorgen dan maar wat later op stap voor een ritje naar Winnetou land.
Monument Valley stond op het programma om ook daar weer een wereldwonder te bezoeken.
In Monument Valley stond een rit de 17 miles drive op de planning. In het echt noemen de Indianen dit de Valley Drive. Langs deze weg staan verschillende bezienswaardigheden maar vooral ook Indianen die daar hun handel verkopen. Veel zelf gemaakte sieraden... je raadt het al we hebben dames bij ons.
Het wordt aanbevolen deze rit te doen onder begeleiding van een gids en in een Jeep of 4-weel drive.
Het traject staat omschreven als Dirt en off Road.
Na enkele meters met onze luze touringcar begrepen wij waarom.
De verkeersdrempels in Nederland zijn niks vergeleken bij deze gaten en bulten.
O we zijn even alles kwijt wat er in Nederland gebeurt, maar is Emiel Eurlings nog steeds van verkeer ? laat hem hier een blik werpen en alles is opgelost.
Hoe lang kunnen 17 mijlen duren...? nee geen lastige vraag maar gerust een halve dag met onze welbekende kodak en koop momenten.
Sommige mensen zien in de rotsformaties die hier door natuurgeweld zijn onstaan kamelen en olifanten.......... cht schitterend.
O ja de kodak momenten laten even op zich wachten want up-loaden duurt ongeveer een dag per foto... we zijn een ongeduldig volkje.
Na deze tour waarbij het rode stof tot in alle vezels van onze kleren zijn doorgedrongen, de schokbrekers tot op het bot zijn getart en het bloed tot pudding is geschaked, zijn we doorgerede naar Lake Powell. Op de kaart lijkt alles zo dicht bij, maar in werkelijkheid ligt het toch verder weg. Hup weer een rit van een paar uur. Country muziekje op en karren maar. (lekker hoor zo'n sloep met automaat en kroescontrol.
In Page hebben we lekker gegeten en het is nu echt tijd om naar bed te gaan.
Het is weer een verslag (boekwerk) van een paar dagen, dus het duurt weer even voordat een aanvulling volgt.
Het gaat goed met ons en we genieten iedere dag en elk moment....
De groetjes uit The States.
-
22 Juli 2010 - 07:53
Lotte:
Wow..dat klinkt allemaal super en voor Marjolijn en mij ook heel herkenbaar. Heel leuk om te lezen, je beleeft het weer opnieuw :)
Veel plezier nog allemaal! xx -
22 Juli 2010 - 08:07
Jo, Jeroen & Kids:
Hi all,
Wat een geweldige verhalen zeg!!!! Jullie hebben na terugkomst nog wel wat weekjes nodig om bij te komen......
Geniet ervan en we zijn benieuwd naar jullie volgende verslag, echt leuk om jullie zo te volgen!! Groetjes vanuit een ook zonnig (en iets minder warm) Scheveningen. XX -
22 Juli 2010 - 12:05
Hanneke:
Hahah jullie gingen zeker zwemmen na mijn vorige berichtje ;)
Nee hoor!! Klinkt nog steeds erg leuk en gezellig!!
Hier ook alles goed en ik hoorde van Kelvin dat Putter zich ook nog goed vermaakt en ondertussen let ik een beetje op jullie huisje vanuit de woonkamer!
enjoy! liefs..X -
22 Juli 2010 - 18:20
Ineke En Jaap:
Hallo luitjes,
wat een mooie verhalen, en wat zien jullie veel. Hebben jullie "kleine Hiawatha ", die meedoet in de Donald Duck nog bezien in dat Winnitoe Land? Hebben jullie ook nog op die glazen plaat gestaan die bij de Grand Canyon aanwezig is? Even en vraagje van Hollandse aard; "Hebben jullie die vastgenagelde fooien kunnen laten hangen of hebben jullie ze heel sneaky meegenomen als reserve?" In wat voor een auto rijden jullie? Als we het zo lezen zien en beleven jullie meer dan verwacht en dat is toch het mooiste.
We zijn best wel een beetje (gezond) jaloers op jullie.
Veel liefs, Ineke en Jaap -
22 Juli 2010 - 20:08
Iris Beijer:
Lieve allemaal, jullie hebben al heel wat kilometers gereden om alle mooie, bijzondere dingen te kunnen bekijken en meemaken.
Waarschijnlijk zijn er al vele foto's genomen en zullen er nog vele volgen. Ik ben benieuwd wat jullie volgende verhaal is en blijf het vol belangstelling volgen.Nog veel plezier!
Groetjes, Iris. -
22 Juli 2010 - 20:26
Wansili:
Klinkt echt heel gaaf allemaal!
Leuk om op de hoogte te zijn van jullie belevenissen!
Peter, nog gefeliciteerd!
Have a lot of fun over there! Enjoy your stay peeps!
xXx -
23 Juli 2010 - 15:26
Oratai En Dirk:
Beste luitjes,
Gigantisch wat jullie daar beleven. Wij zijn in afwachting van alle mooie plaatjes die je nu al geschoten hebt met de nieuwe camera.
Ik denk dat we daar wel een week voor kunnen uittrekken of beter nog met z'n allen op de drumzolder jullie reis te bekijken onder het genot van .....
By the way, laten we ook maar eens een woordje over de grenzen praten, Oratai heeft haar inburgeringsexamen gedaan. Voor twee van de drie onderdelen geslaagd, gesproken Nederlands en de kennis van de samenleving. Het laatste onderdeel Profiel werk moet ze nog overdoen.
Ik zal Ma weer bijpraten en wacht geduldig af naar het vervolg van jullie avonturen.
Groetjes uit een inmiddels wat minder zonnig en wat kouder (22 graden) Nederland.
Oratai en jullie skippybal. -
23 Juli 2010 - 20:52
O.pa O.Ma:
Hoi rangers niet vastgebonden aan een totempaal niet gescalpeerd dus nog twee weken lekker avonturen wij zitten hier in onze stenen wigwam te genieten van jullie reisverslagen Papa Mama -
28 Juli 2010 - 10:09
Marcel/ Joke/ & Kids:
wat leuk om al jullie verhalen te lezen. , ik zit iedere keer weer te smullen.
en weg te kwijnen van jaloezie(en dit is geen grapje).
nee hoor ik vind het leuk voor jullie en laten ons allemaal leuk meegenieten.
ik had wel graag om een hoekje willen kijken toen jullie de paarderit gingen doen.
want ik denk wel dat het hilarisch is geweest.
dag fam nog een hele fijne super vakantie,veel plezier.
de pexjes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
